Θέλησα να σου στείλω μία κάρτα. Διάλεξα μία, ασπρόμαυρη
φωτογραφία παιδιών, νεκρή φύση. Ό, τι είναι για ‘μενα αυτή
η χώρα που ποτέ δεν τόλμησα να αποκαλέσω σπίτι.
Ακριβώς όπως ο αδερφός μου που δεν θέλησε ποτέ να με γνωρίσει.
Σημειώνω βιαστικά από πίσω
όσες λέξεις
μπορώ να ξεχωρίσω:
Ιρλανδία, Απουσία.
Φιλιά, η μικρή αδερφή σου.
Κυρία Σιώζιου:
Το ποίημά σας “Carte postale” με συγκίνησε.
Υπάρχει βάθος κι αλήθεια.
Κι αν η περιγραφή δεν υπάρχει στ’ αλήθεια, υπάρχει στο συναίσθημα.
Συνεπώς υπάρχει βάθος και αλήθεια.
Συνεχίστε, ανοίξτε διάπλατα τα φτερά σας.
ΠΡΟΣΠΕΡΟΣ ( oprosperos@hotmail.com ), 24/3/2013