ο ωραιότερος άντρας στη γη

Αν ο παππούς μου δεν ήταν ο ωραιότερος άντρας στη γη

ίσως να μην τον είχα ερωτευτεί με την πρώτη ματιά

και αν δεν τον είχα ερωτευτεί ίσως το κακό να μην είχε γίνει.

Αν ο παππούς μου δεν πίστευε πως έχω το βλέμμα του

όπως περήφανα είχε διακηρύξει τη μέρα της γεννήσεώς μου

μπορεί να μην είχα κληρονομήσει τα μάτια και τη δυνατή του καρδιά 

το γούστο του στα καπέλα και στις γυναίκες

κι εκείνος να μην είχε αναβάλλει για  πέντε χρόνια το θάνατό του

κι αν ήμουν αγόρι ίσως να με έβαζε κι εμένα να λύνω μαθηματικά προβλήματα

αντί να μου μαθαίνει καλούς τρόπους, πώς να σκαρφαλώνω και γιατί να αγαπάμε το πιάνο

και αν ήξερε πως καταλαβαίνω

δεν θα μου είχε πει ποτέ όλες εκείνες τις πικρές πικρές ιστορίες

που πίστευε πως οπωσδήποτε θα ξεχάσω

αν ο παππούς μου δεν ήταν αυτός ο γενναίος και ο όμορφος

με τα δυνατά πόδια και χέρια που σκαρφαλώνει και επιδιορθώνει

πάνω κάτω στη γη ως την τελευταία του πνοή σκάλα, καμινάδα και στέγη

ίσως να είχε και αυτός μουστάκι από άποψη ή για κάλυψη

ίσως να διπλοπαντρευόταν και να έκανε κι άλλα παιδιά

να χάναμε τελείως το λογαριασμό

αν είχε τραχιά καρδιά και μαλακά χέρια δηλαδή ανάποδα

ίσως  να μην με άφηνε να χοροπηδάω στο κρεβάτι του νοσοκομείου, να του χαιδεύω την κοιλιά

ίσως  να μην είχε φόβο χειρουργείου

και να ζούσαμε εμείς καλά

αν ο παππούς μου δεν ήταν ένας από αυτούς

που πέρασαν τα σύνορα

οι δικοί μας τάφοι τώρα ρημαγμένοι αλλού

αν ο παππούς μου δεν χόρευε δεν έφτιαχνε σαντιγύ με σιρόπι για επιδόρπιο

τσιγκουνευόταν το λουναπαρκ ή το ποδήλατο, στα κινούμενα σχέδια το επεισόδιο

δεν θα ήταν ο πρώτος μου έρωτας και ο πρώτος μου θάνατος

δεν θα ήταν ο ωραιότερος άντρας στη γη

και εγώ θα είχα τώρα μια ελπίδα

κάπου, κάπως, κάποτε, ένας να βρεθεί

στη σύγκριση ν’ αντέχει

επαρκώς να μ’ αρέσει.

πετούν τα σκιουράκια

 

 

Τι ψέματα που γράφουν τα βιβλία.

 

 

 

 

 

 

‘Ημαστε μόνοι μας.

Και ούτε ένας σκίουρος

 

 

 

{στίχοι της αλεξάνδρας πλαστήρα}

αραβική άνοιξη

Ο μικρός αραβικός κόσμος είχε προσγειωθεί απότομα μέσα στο σπίτι μας ,σαν από αόρατη τρύπα στο ταβάνι. Έμοιαζε με όμορφο αγόρι και ήξερε όλες τις γλώσσες και τα τραγούδια μας. Μα αντί για μελωδίες περίλυπος

 

Σώστε με, ήταν το μόνο που μας είπε,

μία όαση με μπέρδεψε με έρημο

και θέλει να ριζώσει μέσα μου σε φοβερό βάθος. 

 

Σήκωσα ανεμοθύελλες

για να την αποτρέψω 

άθελα μου κατάφερα περισσότερο

σ’ αυτό που αγάπαγε να μοιάζω.

Βοηθήστε με, 

αχ δεν το βλέπετε, εγώ, είμαι καράβι

και αγαπώ μόνο τη θάλασσα στην άκρη της πατρίδας μου

καμία άλλη

εκεί θέλω να φτάσω στη στιλπνή επιφάνεια να γλιστρήσω προς το σημείο του ΎστεραΠέραΜακριά να ταξιδέψω

 

και έπειτα προς το ΚάτωΤέλος

ως βέλος στο βυθό σπασμένος

να εκπέσω.

 

 

 

Εμείς πρόθυμοι, όλοι, και

ναι, βεβαίως, ό, τι περνάει απ’ το χέρι μας,

ένας καινούριος κόσμος είναι πάντα ευπρόσδεκτος για συγκατοίκηση.

Απογοητευμένος με τις τελικές μας λύσεις ο μικρός αραβικός κόσμος που είχε σχέδια άλλα το έσκασε από το παράθυρο πηδώντας με φόρα πάνω στο μεγάλο ανατολίτικο χαλί μας, ακριβοαγορασμένο σε κάποια υπαίθρια βερολινέζικη αγορά, και εξαφανίστηκε ακριβώς όπως είχε πρωτοέρθει έτσι και ξαφνικά, μέσα από δυο αστέρια.