Ο μικρός αραβικός κόσμος είχε προσγειωθεί απότομα μέσα στο σπίτι μας ,σαν από αόρατη τρύπα στο ταβάνι. Έμοιαζε με όμορφο αγόρι και ήξερε όλες τις γλώσσες και τα τραγούδια μας. Μα αντί για μελωδίες περίλυπος
Σώστε με, ήταν το μόνο που μας είπε,
μία όαση με μπέρδεψε με έρημο
και θέλει να ριζώσει μέσα μου σε φοβερό βάθος.
Σήκωσα ανεμοθύελλες
για να την αποτρέψω
άθελα μου κατάφερα περισσότερο
σ’ αυτό που αγάπαγε να μοιάζω.
Βοηθήστε με,
αχ δεν το βλέπετε, εγώ, είμαι καράβι
και αγαπώ μόνο τη θάλασσα στην άκρη της πατρίδας μου
καμία άλλη
εκεί θέλω να φτάσω στη στιλπνή επιφάνεια να γλιστρήσω προς το σημείο του ΎστεραΠέραΜακριά να ταξιδέψω
και έπειτα προς το ΚάτωΤέλος
ως βέλος στο βυθό σπασμένος
να εκπέσω.
Εμείς πρόθυμοι, όλοι, και
ναι, βεβαίως, ό, τι περνάει απ’ το χέρι μας,
ένας καινούριος κόσμος είναι πάντα ευπρόσδεκτος για συγκατοίκηση.
Απογοητευμένος με τις τελικές μας λύσεις ο μικρός αραβικός κόσμος που είχε σχέδια άλλα το έσκασε από το παράθυρο πηδώντας με φόρα πάνω στο μεγάλο ανατολίτικο χαλί μας, ακριβοαγορασμένο σε κάποια υπαίθρια βερολινέζικη αγορά, και εξαφανίστηκε ακριβώς όπως είχε πρωτοέρθει έτσι και ξαφνικά, μέσα από δυο αστέρια.
