Ημερολόγιο (scroll down for English)
*
Η ζωή δεν είναι πια
το ήσυχο ποτάμι του χρόνου
αλλά ένα λουτρό αίματος
σπρώχνω τις ρίζες μου βαθύτερα
και τους ζητώ να τραγουδήσουν
το τραγούδι του χώματος
*
Όταν μου κόψανε το αριστερό στήθος
έπλυνα την πληγή με δυόσμο
όταν μου κόψανε το δεξί
έπλυνα την πληγή με βασιλικό
χωρίς στήθος ζητώ νερό
μου δίνουν ξύδι
*
Δεν μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου
δεν μπορώ να σηκωθώ
δεν μπορώ να ξαπλώσω
να πιω νερό να φάω
να πάω στην τουαλέτα
να πλυθώ να μιλήσω
δεν μπορώ να ντυθώ
είμαι γεμάτη τρύπες
*
Μπαμπά η σειρά χάλασε
κατεβαίνουμε στην άβυσσο μαζί
Μπαμπά ακούω κλαρίνα
βλέπω φαντάσματα
σου βάζω οξυγόνο
μου δίνεις τα φάρμακα
*
Δεν θέλουν να σκέφτομαι τα νεκρά κορίτσια
Θέλουν να σκέφτομαι τα ζωντανά
Αλλά εγώ θέλω να τραγουδήσω τις νεκρές μου φίλες
Θέλω να μάθω τα ονόματά τους
*
Τρία χειρουργεία σε ενάμιση μήνα
δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσα φάρμακα
φοβάμαι τη χημειοθεραπεία
*
Παραδίδω το σώμα μου στην επιστήμη
Γίνομαι αντικείμενο νοσοκομείου ξανά
Μου περνάνε τα φάρμακα από μια αρτηρία
Κατευθείαν στην καρδιά
Προσπαθώ να περάσω τα στάδια
Αλλά το σώμα μου δεν μου ανήκει πια
Και μου φωνάζει για τον πόνο
*
Το Πάσχα όταν τελείωσε η λοίμωξη
Δύο βδομάδες πυρετού μαζί με χημειοθεραπεία
(Ξέρεις πως είναι να μην έχεις ανοσοποιητικό;)
Αρρυθμίες, η καρδιά πονάει
Το επόμενο εικοσιτετράωρο πέρασε
Με ένα δάχτυλο ουίσκι και (δύο τσιγάρα)
(οι γιατροί είπαν εντάξει λίγο/
στα παραπάνω ξέρασα)
Γιατί αυτός που περίμενα
Δεν ήρθε
Γιατί μου είπε πως όλοι θα με εγκαταλείψουν
Κι αφού δεν πέθανα
Λέω πως για σήμερα δεν έχω ούτε καρκίνο
Καπνίζω και πίνω
*
Δεν φοβάμαι το θάνατο πια
Θα βρω την ταμπακιέρα της Ελένης
Που άντεξε τριάντα μέρες
και ήταν φίλη μου για τρεις
*
Ο μπαμπάς μου στο τηλέφωνο μου λέει
πως όταν ήμουν μικρή δεν φοβόμουν το σκοτάδι
και στην παιδική χαρά ήμουν από τα λίγα παιδιά
που όταν πέφτανε και χτυπούσανε
ακόμα και με το ποδήλατο
σηκωνόντουσαν και συνέχιζαν
χωρίς να τρέξουν στους γονείς τους
νομίζω πως έτσι μου λέει συγγνώμη
και σε αγαπώ
*
Τώρα κοιτάζω από το παράθυρο
το φως
θυμάμαι πως παίζω με τις ηλιαχτίδες
ίσως μπορώ και χωρίς τις βλεφαρίδες μου
*
Σιγά σιγά βλέπω
ποιοι βρίσκονται σε κύκλο γύρω μου
και μου θυμίζουν πόσο έχω αγαπηθεί
και μου μιλάνε για το πόσο έχω αγαπήσει
*
Σιγά σιγά
μετράω στιγμές
επιστρέφω
μαθαίνω να ζω με τον φόβο
μαθαίνω να ζω με τον πόνο
μαθαίνω να ζω
*
Αυτά δεν είναι ποιήματα
τα λέω ειλικρίνεια
*****************
These are not poems
Diary
*
Life is no more
the quiet river of time
but a bloodbath
I drive my roots deeper
and ask them to sing
the song of the ground
*
When they cut off my left breast
I washed the wound with mint
when they cut off my right
I washed the wound with basil
without breasts I ask for water
they give me vinegar
*
I can’t raise my arms
I can’t get up
I can’t lie down
I can’t drink water, eat
go to the bathroom
wash myself, dress myself
Iam full of holes
*
Dad the sequencenowis broken
we descend together into the abyss
Dad I listen to village music
I see ghosts
I bring you the oxygen tank
you give me meds
*
Theydon’t want me to think of the dead girls
They want me to think of the ones who lived
But I want to sing of my dead girlfriends
I want to know their names
*
Three operations in six weeks
I didn’t know there were so many drugs
I’m afraid of chemo
*
I surrender my body to science
I become once more a hospital object
They inject the drugs through an artery
directly into the heart
I try to pass the stages
But my body is not mine anymore
And it cries out to me
It cries out to me of the pain
*
Around Easter, when the infection went away
Two weeks of high fever along with chemo
Do you know what it’s like to have no immune system?
Arrhythmia, my heart hurts
The next twenty-four hours passed
with a finger of whiskey and (two cigarettes)
(the doctors said it’s okay to have a little/
when I smoked some more I threw up)
Because the one I waited for
Didn’t come
Because he said that everyone would leave me
And since I didn’t die
I say that today I have no cancer
I smoke and drink
*
I’m not afraid of death anymore
I’ll find Helen’s cigarette case
Who held out for thirty days
and was my friend for three
*
My dad calls me up and tells me
that when I was little I wasn’t afraid of the dark
and in the playground I was one of the few kids
who when they fell down
even with the bicycle
they got up and went on
without running back to their parents
I believe that this is his way of saying I’m sorry
and I love you
*
Now I look out the window
at sunlight
I remember how to play with the rays of the sun
maybe I can manage without my eyelashes
*
Little by little I make out
those who stand in a circle around me
reminding me how much I’ve been loved
telling me how much I have loved
*
Little by little
I count moments
I come back
I learn to live with the fear
I learn to live with the pain
I learn to live
*
These are not poems
I call them honesty
για μανιτάρια 